Zowel sport als cultuur zijn diepsociale onderdelen van onze samenleving. Hoe onze overheid nu zo verschillend omgaat met de twee sectoren raakt me dan ook. Sport krijgt het etiket ‘goed voor onze vitaliteit en gezondheid’, cultuur ‘leuk voor de mensen, maar niet noodzakelijk’. En daarmee gaan we voorbij aan hun waarde. Sport is zoveel meer dan vitaliteit. Cultuur is zoveel meer dan vermaak. En ze zijn allebei allesbehalve overbodig.
Zowel sport als cultuur maken ons tot wie we zijn. We onderscheiden ons ermee. We geven onszelf er vorm mee. Want dat is de opgave waarmee ieder mens wordt geboren: iemand worden. Daarom voeden wij onze kinderen op, maken we ze wegwijs in onze maatschappij, geven we ze een beeld van wie wij zijn, hoe we ons uiten, hoe we samenwerken, hoe we omgaan met het leven van alledag en leren we ze dingen die hen kunnen helpen om hun leven invulling te geven. Sport en cultuur zorgen er mede voor dat wij een identiteit kunnen ontwikkelen, dat we ons op allerlei manieren met elkaar en met de wereld om ons heen kunnen verbinden en dat we daarop invloed uit kunnen oefenen.
Sport en cultuur zijn daarmee altijd veel verschillende dingen tegelijkertijd. We hebben ze nodig - allebei - om de verbinding te houden met onszelf, met anderen en met de wereld om ons heen. Omdat juist die verbindingen en dat wat ze meebrengen - van gezien, gehoord, gewaardeerd, gekend tot geborgen voelen - de sleutels zijn voor een lang, gezond en gelukkig leven.
Cultuur en sport moet. Ook, of juíst, in tijden van corona.
Leestip: Thije Adams, Kunst moet ook in tijden van cholera
#zingeving #essentie #sport #cultuur #sociaal